|
بازخوانی برداشت ملاصدرا از زبان قرآن در اسما و صفات الاهی
|
| ناصر محمدی |
| دانشگاه پیام نور تهران |
|
|
چکیده: (1559 مشاهده) |
در این مقاله، یکی از مبانی مهم صدرالمتألهین در فهم قرآن را که در مواجهه با مشکلات زبانی و الفاظ بشری موجود در قرآن درباره سخن از خدا و صفات او رخ می‌نماید، بررسی می‌کنیم. راه‌حل صدرا در این باب، حکمی بدیع و قابل توجه است. شناخت این زبان با شناخت عوالم نزولی و صعودی در هم تنیده و به آن وابسته است. اگرچه درک الفاظ تشبیهی در عالم محسوس ـ که نازل‌ترین عوالم است ـ با عوارض حسی و معتاد آمیخته است، حقیقت این الفاظ ـ که امری مشککّ هستند ـ در هر یک از عوالم مافوق دارای خلوص و صفای بیشتری هستند تا می‌رسد به عالم حق متعال که در نهایتِ شدت و عاری از هرگونه زوائد است. در فهم زبان قرآن درباره سخن از صفات حق‌تعالی باید به اصل و روح معنا و عاری از هر گونه زواید معتاد جسمانی دست یافت. یکی از طرق فهم این زبان که در باطن و نهاد خود با زبانِ اشتراک معنوی پیوند دارد، تطبیق آن با عالم انسانی می‌باشد که مثال و نمونه‌ای از عالم الاهی است.
|
|
| واژه‌های کلیدی: ملاصدرا، زبان قرآن، صفات تشبیهی، انتسابات بشری، روح معنا، انسان. |
|
|
متن کامل [PDF 326 kb]
(349 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1399/2/4 | پذیرش: 1399/2/4 | انتشار: 1399/2/4 | انتشار الکترونیک: 1399/2/4
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.jpg)
.png){kind=logo}
