|
بررسی تطبیقی نظریۀ خودگرایی و حبّ ذات
|
| مصطفی عزیزی علویجه |
| دانشگاه قم |
|
|
چکیده: (1107 مشاهده) |
از جمله مکتبهای عمده در «فلسفه اخلاق»، مکتب خودگرایی است؛ این مکتب قائل است: انسان باید به گونهای رفتار کند که بزرگترین خیر و منفعت خویش را تأمین نماید.
رگههای این نظریه را بایستی در اندیشههای مکتب اپیکور یا مکتب لذتگرایی جستجو نمود.
البته در قرون بعدی اندیشمندانی همچون نیچه، شوپنهاور، فروید و دیگران به شکلهای گوناگونی این نظریه را تقویت نمودند.
نیچه نظریه «ابرمرد» را ارائه داد و فروید نیز با محور قراردادن «غرایز جنسی» بر این جنبه از خودگرایی پافشاری نمود.
در میان اندیشمندان و فیلسوفان مسلمان دیدگاه مشابهی در این راستا به نام «حب ذات» پیشنهاد شد؛ آنها بر این باورند که هر موجود ذیشعوری به خود و کمالات خود علاقه دارد و این یک گرایش اصیل در سرشت اوست.
|
|
| واژه‌های کلیدی: واژگان کلیدی: خودگرایی، دیگرگرایی، حب ذات، منفعت شخصی. |
|
|
متن کامل [PDF 660 kb]
(267 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
کلام قدیم
دریافت: 1399/9/26 | پذیرش: 1386/4/10 | انتشار: 1386/4/10 | انتشار الکترونیک: 1386/4/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.jpg)
.png){kind=logo}
