|
فطرت و عرفان
|
| زهره نادری نژاد |
| دانشکده فنی شریعتی |
|
|
چکیده: (893 مشاهده) |
| فطرت در معنای متعارف آن،تنها بر انسان اطلاق می‌گردد و دیگر موجودات مانند حیوان،نبات و جماد از این حقیقت بی‌بهره‌اند.اما فطرت به معنای مصطلح را می‌توان در مورد تمام مخلوقات به کار برد؛با این تفاوت که درجه ظهور آن،در هر مخلوق با مخلوق دیگر متفاوت است.انسان که از درجه اعلی برخوردار است،به همان میزان،درجه ظهور فطرت نیز در او در بالاترین حد است.پس از انسان به ترتیب ملائک،حیوان،نبات و جماد،هرکدام به‌اندازه ظهور خود از علم و آگاهی برخودار هستند و به همان میزان نیز بر خالق خود دلالت دارند.حرکت،جنبش و تکاپوی عالم،از این حکایت دارد که تمامی ذرات بی‌تابانه در رسیدن به قرب رب خود در حرکت‌اند. فلاسفه فطرت را در مورد انسان،بر ادراکات بدیهی اطلاق می‌کنند و آن را در مرتبه ادراک عقلی نگاه می‌دارند،اما عرفا آن را در چند معنا به کار برده‌اند، بازمی‌گردد.از نظر قرآن کریم فطرت به نگاه شهودی انسان نسبت به حقیقه الحقایق و هستی محض اطلاق می‌گردد که نگاه عرفا به فطرت به این نگاه نزدیک‌تر است. |
|
| واژه‌های کلیدی: فطرت، اعیان ثابته، طبیعت، غریزه، بینش شهودی |
|
|
متن کامل [PDF 312 kb]
(215 دریافت)
|
نوع مطالعه: كاربردي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1399/10/2 | پذیرش: 1385/10/10 | انتشار: 1385/10/10 | انتشار الکترونیک: 1385/10/10
|
|
|
|
|
|
