1- دانشیار گروه معارف اسلامی دانشگاه قم. r.karimivala@qom.ac.ir 2- کارشناسی ارشد مدرسی معارف اسلامی گرایش مبانی نظری اسلام، دانشگاه قم moemen510@gmail.com
چکیده: (2586 مشاهده)
از دیدگاه حکمت متعالیه، خداوند منشأ فیض دائم و قدیم است. واکاوی مقصود از این فیض و نسبت آن با خلقِ سایر موجودات، مسأله اصلی این نوشتار در راستای وضوح مواضع فلاسفه در مبحث قدم و حدوث عالم است. مراد از این فیض، صادر نخستینی است که عنوان مخلوق بر آن صدق نمیکند؛ هرچند با توسع در مفهوم «مخلوق» می توان آن را نیز تحت اطلاق جای داد. این موارد و نیز این که بحث پیش رو، روشنگر این حقیقت است که ذهنیّت اندیشوران از مفاهیم کلیدی در مبحث حدوث یا قدمِ «مخلوق»، «عالَم» و «فیض» یکسان نیست و نیز طرح شواهدی بر تعدّد اصطلاح ها در متون، یافته هایی است که این مقاله با شیوه تحلیلی ـ اسنادی بدان ها پرداخته و با ابهام زدایی از مفاهیم واژههای «خلق»، «فیض» و «عالَم» زمینه ساز وضوح بیشتر مسأله پیچیده و چالش برانگیز حدوث و قدم عالم شده است.
Karimi M, Mo`menizadeh J. The Relation between the Concept of Creature and Grace in Religious Teachings with an Emphasis on the Transcendent Wisdom. ANDISHE-NOVIN-E-DINI A Quarterly Research 2020; 16 (60) :7-18 URL: http://andishe.maaref.ac.ir/article-1-963-fa.html
کریمی والا محمدرضا، مؤمنی زاده جمال. واکاوی نسبت مفهوم مخلوق و فیض در آموزه های دینی با محوریت حکمت متعالیه. اندیشه نوین دینی. 1399; 16 (60) :7-18