واکاوی نسبت مفهوم مخلوق و فیض در آموزه های دینی با محوریت حکمت متعالیه
|
محمدرضا کریمی والا 1، جمال مؤمنی زاده2 |
1- دانشیار گروه معارف اسلامی دانشگاه قم. r.karimivala@qom.ac.ir 2- کارشناسی ارشد مدرسی معارف اسلامی گرایش مبانی نظری اسلام، دانشگاه قم moemen510@gmail.com |
|
چکیده: (2565 مشاهده) |
از دیدگاه حکمت متعالیه، خداوند منشأ فیض دائم و قدیم است. واکاوی مقصود از این فیض و نسبت آن با خلقِ سایر موجودات، مسأله اصلی این نوشتار در راستای وضوح مواضع فلاسفه در مبحث قدم و حدوث عالم است. مراد از این فیض، صادر نخستینی است که عنوان مخلوق بر آن صدق نمیکند؛ هرچند با توسع در مفهوم «مخلوق» می توان آن را نیز تحت اطلاق جای داد. این موارد و نیز این که بحث پیش رو، روشنگر این حقیقت است که ذهنیّت اندیشوران از مفاهیم کلیدی در مبحث حدوث یا قدمِ «مخلوق»، «عالَم» و «فیض» یکسان نیست و نیز طرح شواهدی بر تعدّد اصطلاح ها در متون، یافته هایی است که این مقاله با شیوه تحلیلی ـ اسنادی بدان ها پرداخته و با ابهام زدایی از مفاهیم واژههای «خلق»، «فیض» و «عالَم» زمینه ساز وضوح بیشتر مسأله پیچیده و چالش برانگیز حدوث و قدم عالم شده است.
|
|
واژههای کلیدی: آموزه های دینی، فیض الهی، مخلوق، عالَم، صادر اول، حدوث و قدم |
|
متن کامل [PDF 299 kb]
(628 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
کلام قدیم دریافت: 1397/10/25 | پذیرش: 1399/2/22 | انتشار: 1399/3/17 | انتشار الکترونیک: 1399/3/17
|
|
|
|