عقل و وحی، دو پیامبر درون و برون و دو حجت الاهی برای رسیدن به سعادت هر دو سرا هستند. سخن درباره چیستی و گستره هر یک از این دو منبع معرفتی، دغدغهای فراگیر است؛ اما مهمترین دغدغه که از گذشتهها مورد بحث بوده، چالش بر سر رفع تعارض آموزههای وحیانی و دادههای عقلانی است که اندیشمندان بزرگ هر دوره فکری نیز بدان پرداختهاند. این پژوهش در جستجوی رهیافت «فخررازی»، فیلسوف، متکلم و مفسر بزرگ قرن ششم و هفتم است که تلقی وی از آموزههای الاهی و بشری و میزان همخوانی این دو، بسیار مهم است. وی فردی «اشعری» است؛ اما در این منازعه، جانب عقل را گرفته، پشتوانه نقل را عقل دانسته و گستره آن را نیز بر عهده همان میداند. البته فخررازی در دوران آخر عمر خویش، به پژوهشهای قرآنی و عرفانی روی میآورد و نصگرایی را بر خردپیشگی ترجیح میدهد.