فخر رازی مفسر و متکلم اشعری است که هرچند تا پایان عمر بر این مذهب کلامی سلوک میکند؛ اما در پارهای باورها از دیدگاههای اشعری فاصله میگیرد و به نقد آنها میپردازد. تزلزل و اضطراب فخر در برخی دیدگاهها، بیانگر مطالعه و تأمل او در آراء دیگران و تحول فکری وی است. نزدیک شدن رازی در برخی مسائل کلامی به مذهب شیعه، ناشی از یافتن حقیقت در مواضع پیروان اهل بیت(ع) و ضعف نظریات کلامی اشعری و عدم کفایت ادلّه آنها میباشد. از مهمترین آنها میتوان به مسأله صفات الهی، جبر و اختیار، ولایت و امامت و مهدویت، اشاره کرد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی برخی از مهمترین مواضع کلامی تأثیر پذیری رازی از آموزههای شیعی میپردازد و به این نتایج میرسد که معقولیت باورهای مذکور و قوت ادله و شواهد آنها از یک سو و ضعف و عدم قدرت اقناع مواضع مدعیات مقابل آنها و تحول فکری رازی از سوی دیگر منجر به اتخاذ چنین مواضعی گردیده است.