ایمان عقدی قلبی است که پس از شناخت چیزی، به آن تعلق مییابد. غیب نیز وجودی فراحسی و غیرقابل اشاره است. ایمان به غیب، ارتقا معرفت به امور فراحسی و رسوخ به مرتبه قلب (برترین مرتبه مثالی نفس انسان) است. وجود خدا و صفات او، وحی و معارف وحیانی دین، معاد و احوال آن مهمترین مصادیق امور غیبیاند که بندگان پرهیزگار خدا، این حقایق را بهنحو وجدانی میشناسند و به آنها تعلق قلبی دارند و در عمل نیز به این حقایق پایبند هستند. این نوشتار معنا و امکان تحصیل ایمان به غیب را براساس دیدگاه صدرالمتألهین و امام خمینی+ و متناظر با دو جنبه وجود انسان (نظر و عمل) تبیین میکند.
Panahi Azad H. Meaning and reasonability of »belief in the unseen« with regard to Sadr al-Mutuallihin and Imam Khomeini`s views. ANDISHE-NOVIN-E-DINI A Quarterly Research 2012; 8 (29) :69-88 URL: http://andishe.maaref.ac.ir/article-1-1255-fa.html
پناهیآزاد حسن. معنا و عقلانیت «ایمان به غیب» با توجه به آرای صدرالمتألهین و امام خمینی
. اندیشه نوین دینی. 1391; 8 (29) :69-88