شلایرماخر، حقیقت دین را به احساس یا شهود وابستگی به «امر متعالی» تفسیر می‌کند. پیروان او نیز تفصیل‌های قابل‌توجهی از این اندیشه ارائه کرده‌اند. براساس این رویکرد، «دین»، ادراک غیر قابل بیان و تفسیری است که تجربه‌گر، آن را در عین هستی خود می‌یابد. ازاین‌رو می‌توان گفت ادراک تحقق‌یافته در تجربه دینی ـ که متعلق به امر متعالی است ـ از سنخ علم شهودی یا حضوری است، نه از جنس علم حصولی و مفهومی. این دیدگاه، با این پرسش مواجه است که آیا این نوع ادراک از امر متعالی، کارآیی لازم را در تبیین و اثبات دین دارد یا تبیین و انتقال آن، نیازمند فرایند و ملاک دیگری است که دین و پیامبر باید معارف دینی ـ اعم از خداشناسی و ... ـ را از آن طریق به مخاطبان خود ارائه و اثبات کنند. نوشتار حاضر، پس از گزارش تبیین‌ها از تجربه دینی، به بررسی هستی و چیستی «ادراکِ» متعلق به امر متعالی می‌پردازد و نسبت آن را با تبیین، اثبات و دفاع عقلانی از معرفت دینی، با محوریت نظریه شلایرماخر می‌سنجد.