|
بررسی مقایسه ای معناشناسی صفات الهی
از دیدگاه موسی بن میمون و علامه حلی و نقد آن ها
|
فاطمه زهرا فقیه خراسانی   1، رضا برنجکار2 ، علی اله بداشتی3 |
1- دانشجوی دکتری کلام امامیه دانشکدگان فارابی دانشگاه تهران و مدرس معارف اسلامی(نویسنده مسئول).. fzsfkh@gmail.com
2- استاد تمام دانشگاه تهران. berenjkar@ut.ac.ir
3- استاد تمام دانشگاه قم. alibedashti@gmail.com |
|
|
چکیده: (663 مشاهده) |
| مسئله این تحقیق، بررسی معناشناسی صفات الهی از دیدگاه موسی بن میمون و علامه حلی، به منظور شناخت دیدگاه دو جریان اصلی و تأثیرگذار اسلامی و یهودی در باب توحید صفاتی، بررسی اشتراکات و اختلافات، مشخص کردن نقاط ضعف و نقد آن‌ها، و بهره‌وری از آن‌ها در جهت رفع مسائل کلامی است. این پژوهش، به روش کتابخانه ای و توصیفی ـ تحلیلی با رویکرد مقایسه‌ای- انتقادی صورت پذیرفته است. بر اساس یافته‌های تحقیق، هر دو اندیشمند در زمره پیروان الهیات سلبی قرار می‌گیرند و از حیث معناشناسی صفات، دارای رویه مشابهی هستند. ابن میمون آن‌چه از اوصاف ذاتی را به صفات سلبی و صفات فعلی خدا ارجاع می‌دهد و آن‌ها را به دلیل محذوریت تشبّه خدا با مخلوقات، به شکل ثبوتی نمی‌پذیرد. علامه حلی نیز صفات ذاتی را به صورت سلبی و نفی ضد صفات و یا به صورت فعلی معنا می‌کند و معتقد است که می‌توان از این طریق به معرفتی از خداوند رسید.
|
|
| واژه‌های کلیدی: معناشناسی صفات الهی، الهیات سلبی، صفات ذاتی، ابن میمون، علامه حلی |
|
|
متن کامل [PDF 282 kb]
(191 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
کلام قدیم
دریافت: 1401/6/13 | پذیرش: 1401/7/19 | انتشار: 1402/7/8 | انتشار الکترونیک: 1402/7/8
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.jpg)
.png){kind=logo}
