اغلب صاحب‌نظران اندیشه اسلامی معتقدند دین اسلام حداکثری است. با وجود این، درباره گستره مسائل دین، اختلاف‌نظر قابل توجهی دیده می‌شود. رایج‌ترین دیدگاه در بین اندیشمندان متأخر، حداکثری بودن دین در محدوده تأمین سعادت انسان است؛ ولی برخی پا را فراتر نهاده، بر این اعتقادند که دین، نه‌تنها عهده‌دار پاسخ‌گویی به مسائل مربوط به سعادت آدمی در عرصه زندگی فردی و جمعی است، متولی پاسخ‌گویی به همه مسائل مربوط به زندگی فردی و اجتماعی نیز هست. در این نوشته، از این رویکرد به «رویکرد حداکثری مطلق» یاد شده و یکی از مهم‌ترین این رویکردها، یعنی نظریه استاد آیت‌الله جوادی آملی بررسی شده است. با توجه به گستردگی نظریات ایشان دراین‌باره، تنها به بخشی از مهم‌ترین مبانی ایشان بسنده شده، در ادامه، ابهامات موجود در این نظریه به بحث گذاشته می‌شود.