در متون فلسفی تمرکز اصلی بر اثبات واجب است و توحید، از متفرعات اثبات واجب به‌شمار می‌آید. درحالی‌که متون عرفانی تمرکز خود را بر مسئله توحید قرار می‌دهد. قرآن نیز بیشتر بر توحید تأکید دارد تا بر اثبات وجود خدا. فیلسوف اولاً خدا را با علم حصولی و کلی می‌شناسد و ثانیاً در فلسفه هم خدا و هم مخلوقات از سنخ وجود هستند، اما هرکدام مرتبه‌ای از وجود؛ درحالی‌که عارف به خدای خویش علم حضوری دارد و فقط او را موجود می‌داند و غیر از خدا ـ نه خود و نه هیچ‌چیز دیگر را ـ موجود نمی‌داند. قرآن نیز زمانی که درباره خدا سخن می‌گوید به وضوح از خدایی شخصی یاد می‌کند. در این نوشتار تلاش کرده‌ایم با تمرکز بر سه دسته از متون اسلامی (متن قرآن، متون عرفانی و متون فلسفی) نحوه نگرش هریک از این متون را نسبت به «براهین اثبات وجود خدا» تحلیل و بررسی کنیم. و با نگاهی درجه دو، نقاط تشابه و تمایز این سه رویکرد را نشان دهیم.