|
رابطه ذات و صفات الهی ازنظر خواجه‌نصیرالدین طوسی
|
| مهدی قلی پور1، محمد سعیدی مهر2 |
1- دانشجوی دکتری، رشته فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران. mahdigholipour186@gmail.com
2- استاد گروه فلسفه دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران، نویسنده مسئول. saeedi@modares.ac.ir |
|
|
چکیده: (232 مشاهده) |
یکی از مسائل مهم و چالشی در باب صفات الهی، مسئله رابطه وجودی ذات و صفات الهی و کیفیت اتصاف ذات به صفات کمال است. خواجه‌نصیرالدین طوسی در کتاب تجریدالاعتقاد از نظریه «عینیت ذات و صفات کمالی خداوند» دفاع کرده و آن را بر ویژگی واجب الوجود بودن خدا استوار ساخته است. اینک این پرسش مطرح است که چگونه می‌توان فقط با اتکا بر وجوب وجود، نظریه عینیت صفات و ذات الهی را مدلَّل کرد. فرضیه مقاله حاضر با بهره‌گیری از روش توصیفی- تحلیلی، آن است که خواجه، مفهوم «وجوب وجود» را عنوانی شامل برای برخی از مبانی وجودشناختی و الهیاتی خود قرار داده تا نظریه عینیت را مدلل کند. عمده مبانی وجودشناختی او در این مبحث، عبارت است از اشتراک مفهوم، اصالت و تشکیک وجود. همچنین بهره‌گیری او از برخی اصول الهیاتی مانند «عینیت وجوب ذاتی با وجود حق‌تعالی» «وحدت واجب بالذات» «بساطت حقیقت واجب بالذات» و «استغنای واجب بالذات» که برای استدلال کامل‌تر نظریه عینیت، مدد می‌رساند.
|
|
| واژه‌های کلیدی: واجب‌الوجود، توحید صفاتی، عینیت، زیادت، خواجه نصیر طوسی. |
|
|
متن کامل [PDF 242 kb]
(64 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
کلام قدیم
دریافت: 1400/11/11 | پذیرش: 1401/12/2 | انتشار: 1401/12/6 | انتشار الکترونیک: 1401/12/6
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
