|
ابعاد و زمینه‌های تحویلینگری در دینپژوهی
|
| سعیده سیاری1، احد فرامرز قراملکی1 |
| 1- دانشگاه تهران |
|
|
چکیده: (1308 مشاهده) |
تحویلینگری از عمدهترین خطاهای روش شناختی در پژوهش و به طور کلی در اندیشه است؛ زیرا که مانع دستیابی به دیدگاهی فراگیر درباره مسئله مورد پژوهش میشود. این خطا در دینپژوهی به دلیل ساختار چندتباری مسائل و چند ضلعی بودن پدیدارهای دینی، بیش از گستره‌های دیگر آسیبزاست. پژوهشگر، دینپژوهی را متناسب با چارچوب نظری ویژه با حصر توجه به یک نقش یا جنبه از دین جهت می‌دهد. دگماتیسم تفکر سنتی، سوگیری مدرنیسم، کثرتگرایی و نسبیتگرایی پست مدرنیسم هر یک به نوبه خود موجب گسترش اندیشه تحویلی و تقلیلی در پدیدارهای دینی شدهاند. درنگ در تأثیر پیشینه ذهنی پژوهشگر، انگیزه‌ها و تخصص وی، در استقرار برخی اولویتها در پدیدار دینی، می‌تواند بسیاری از حصرگراییها و یکسونگریها را از پژوهش پدیدارهای دینی حذف کند و زوایای پنهان رهیافتهای تحویلینگر نسبت به پدیدارهای دینی را روشن سازد. فراپست مدرنیسم برآن است که دیدگاهی فراگیر ارائه کند که در آن تکثر بازتابی از حقیقت باشند.
در این مقاله با بررسی نظریات و رهیافتهایی که به این نظریات انجامیده است، یکسونگریها و فروکاهشها در پدیدارهای دینی بیان میشود.
|
|
| واژه‌های کلیدی: واژگان کلیدی: تحویلینگری، سنتگرایی، مدرنیسم، پست مدرنیسم، دیدگاهگرایی. |
|
|
متن کامل [PDF 368 kb]
(300 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
کلام قدیم
دریافت: 1399/9/24 | پذیرش: 1386/1/10 | انتشار: 1386/1/10 | انتشار الکترونیک: 1386/1/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
.jpg)
.png){kind=logo}
