سلفیه در شناخت اسما و صفات الهی، روش عقلی را بیاعتبار میداند و فقط روش نقلی را مبنای معرفت خویش قرار داده است. در روش نقلی نیز به ظاهرگرایی در قرآن و سنت روی آورده است (بنگرید به: الهبداشتی، 1386: 71 ـ 41) ازاینرو در معناشناسی صفات الهی نتوانسته تصویر روشنی از صفات الهی بهویژه در صفات خبری مانند استوای خدا بر عرش، وجه داشتن، دست داشتن و... ارائه نماید. در نتیجه، صفاتی زائد بر ذات را برای خدا اثبات کرده است، که این امر با توحید صفاتی و به تبع آن با توحید ذاتی بهمعنای بساطت ذات از هرگونه ترکیب، تعارض دارد. در این مختصر، ابتدا مسئله معناشناسی و سپس از این زاویه، مبانی و اصول سلفیه در صفات بررسی و نقد میشود.
AllahBedashti A. A critical study of Salafiyya`s view on the semantics of Divine attributes. ANDISHE-NOVIN-E-DINI A Quarterly Research 2010; 6 (22) :91-114 URL: http://andishe.maaref.ac.ir/article-1-1349-fa.html
اله بداشتی علی. بررسی و نقد آرای سلفیه در معناشناسی صفات الهی. اندیشه نوین دینی. 1389; 6 (22) :91-114