ارزیابی سرشت انسان و نیک یا بد بودن آن، از مسائل مهم و کهن در مکاتب مختلف دینی و فلسفی بوده است. برخی انسان را نیکسرشت، برخی او را بدسرشت و گروهی هم وی را فاقد سرشت مشترک دانستهاند. این مقاله در جستجوی پاسخهای دقیقی برای سه پرسش اساسی است: اولاً حقیقت سرشت انسان از نگاه هستیشناختی چیست؟ ثانیاً متعلَّق اصلی «خوبی و بدی» در بحث سرشت انسان چیست؟ ثالثاً منشأ افعال بد انسان چیست؟براساس حکمت متعالیه، سرشت انسان ـ که عبارت است از استعدادهای فطری و غریزی او ـ نحوۀ وجود اوست. هر موجودی در هر یک از مراتب، درجه وجودی خاصی دارد و به میزان درجه وجودی خود خیر، کمال و نیکو است. فلسفۀ وجودی استعدادهای فطری و غریزی ـ که مهمترین آنها عقل است ـ استکمال انسان و بقای سعادتمندانه اوست. بنابراین از منظر هستیشناختی، سرشت انسان فقط به «خوبی» متصف میشود و به علت اشتمال آن بر عقل فطری ـ که مدبر گرایشهای انسان است ـ منشأ اعمال خیر و نیکو خواهد بود. متعلَّق اصلی در بحث سرشت انسان، خوبی و بدی افعال اوست و منشأ اعمال بد انسانها نیز خصلتهای موروثی و اکتسابی آنهاست، نه سرشت آنها.
Izadi M. Evaluation of Goodness or Badness of Human Nature Based on Transcendent Philosophy.
. ANDISHE-NOVIN-E-DINI A Quarterly Research 2016; 12 (44) :61-74 URL: http://andishe.maaref.ac.ir/article-1-354-fa.html
ایزدی محسن. ارزیابی خوب یا بد بودن سرشت و شاکله انسان براساس حکمت متعالیه. اندیشه نوین دینی. 1395; 12 (44) :61-74